Farkında olmalı dedikçe şiirinde Can Yücel, biz gözlerimizi kapatıyoruz. Yetinmeyip sırtımızı dönüyor, koşa koşa kaçıyoruz.
Keşke kendimizden, önyargılarına hapsolmuş bizlerden de kaçabilsek aynı şekilde. Farklılıklardan kaçıyorsak eğer, hepimiz farklıyız, ben şununla aynıyım diyebilen kim var ki?
Hepimiz farklı, hepimiz değişik, hepimiz başka renk, tat, duygu..
Çok şey öğrendim. Çok ayrımcılık varmış hayatta, gördüm. En çok da kendimi farkettim. Herkesin bir şeylere önyargısı varmış meğer. Yastığımızın altındaymış kalıplar.
Kalabalık içinde yalnız kalmayı tatmamışların, bakış açısını değiştirmek istemeyenlerin, “anormal” dediklerini ötekileştirmeyi normal zannedenlerin de farkına varmasını isterim.
Düşüncelerimizi değiştirmek çok zordur. Dışarıdan bakıldığında değişmiş gibi görünen düşüncelerin aslında sadece şekli değişir, içeriği hep aynı kalır.
Biraz çabalamak gerek..
Eleştirilen anlayış dönüp dolaşıp eleştirenin aklına yerleşiverir.
Küçümsenen davranış günün birinde küçümseyen tarafından yapılabilir.
Hoş karşılanmayan, hiddetle karşısında durulan duygular hissedildiğinde bir anda her şey değişiverir.
Hemen yargılamamak, dikkat etmek gerek..
Bildiğim iyi- kötü, doğru-yanlış hiçbir şeyden emin olmamalıyım. Çünkü bildiklerim arasında, iyi ve doğrunun kime göre, kötü ve yanlışın neye göre olduğunu bilmediğim de mevcut.
Hepimiz insanız, aynı havayı soluyoruz, hepimizin gözyaşı inci, gülüşü değerli.
Farkına vardım ki, fark etmeyen tek şey insan oluşumuz.
Farklılıklara karşı farkındalık, bireye karşı hoşgörü için..
