Ön yargılarımızın bizi ne kadar etkilediğini hiç düşündünüz mü?
Bazen yeni tanıştığımız bir insan, o ya da bu nedenle hiç hoşumuza gitmeyebiliyor, öyle değil mi?
Aslında daha doğru düzgün tanımıyoruzdur bile karşımızdakini!
Ama ne fark eder?
Ya ses tonu, ya uslubu, ya da bambaşka bir şeyi!
Biz peşin hükümlü insanlar olarak notunu vermişizdir bir kere!
Bazen de kalabalık içinde sıkışmış kalmış insanlar görürürüz:
“şunu şöyle yaparsam acaba bana ne derler” çekincesinde olanlar…
Yeni okula başlarız;
daha ilk gün, ilk ders…
Hemen öğretmenler hakkında dedikodulara başlar, onlar hakkında hüküm verir, senaryolar üretiriz.
Bu olay iş yerine yeni atanmış bir müdür içinde hemen hemen aynı seyreder.
Ya da sokakta gördüğümüz “farklı” , anormal(?) insanlar hakkında içimizden neler geçiririz neler!
Bu insan eğer bir engelli vatandaş ise içten içe bir “acıma”,
sevmediğimiz bir meslek veya din mensubu ise “nefret”,
farklı ideolojilere sahip biriyse “katlanamamazlık” duygusu şeklinde boy gösterir.
Veya en basitinden cinsiyetlere göre yorum yaparız…
“Kızlar şunu yapmaz”, “erkek adam ağlamaz”….
Kalıp yargılarımız vardır fakat farkında değilizdir.
Mesela tuttuğumuz takım sahadadır, hele bir kaybetsin bakalım!
Neler söyleriz neler…Hepimiz birer antrenör kesilir:
“ya bu teknik direktör de kör mü? Çıkar Ahmed’i koy yerine Sabri’yi…” kıvamında cümlecikler akıtmaya başlarız ağzımızdan…
Çoğu zaman kişilere, olaylara, mekanlara ikinci şansı bile vermeyiz.
Onlar; ya iyidir ya da kötü.
Kendimize göre haklıyızdır…
Ama dedik ya çoğu zaman ÖN YARGI’lıyızdır…
Burada yazarın da insanlara “önyargılı” şeklinde yaklaşması da bir önyargı değil midir?
“çoğu zaman ÖN YARGI’lıyızdır” ifadesi bir ön yargı ise ; evet.
Çoğu zaman ön yargılı olmak deyimi bence bir ön yargı değil. Ayrıca “tüm insanlar çoğu zaman ön yargılıdır” önermesi de çıkmıyor bence bu yazıdan. İfade edilmek isteneni algıladıktan sonra farklı yönlere çekmek yersiz gibime geliyor.